Mülteciler, sarp kayalara benzer dev dalgalarla boğuşarak, kamyonlarda nefessiz kalarak, göç yollarını açabilmek için güneyden kuzeye, doğudan batıya gidiyorlar.
Göç yolları açık değil, aşılması imkansız duvarlarla örülü, içinde insanlar gömülü.
‘’Boş mideler küreselleşiyor!’’ çığlıklarıyla…
Karşı kıyıdan bakıyor, yasak dünyanın bekçileri.
Kıyılara vuracak isimsiz cesetler için, alkış tutuyorlar dalgalara.

Göç ederken yurdundan, ne açlık, ne susuzluk, ne de ölüm korkusu…
Unutturmadı çocuklarının sütünü, sevgilinin söylediği türküyü.
Nerede kaldı doğduğun topraklar? Ne kadar uzakta?

Neden kaçıyorsun söylesene?
Emperyalizmin bitmek tükenmez savaşlarıyla
Dünyadaki yerin çalındı, toprak yağmalandı.
Hiçlikle yarışan yevmiyelerle
Karın tokluğuna bile çalışamamak.
Aldın yanına yoksulluktan, savaşa
Savaştan, yoksulluğa arta kalan ne varsa.
Tarihin içinde sandal yatıyor hep bu iki yana.
Ne de olsa yoksulluk bir doğa kanunu,
Biyolojik bir kural diyor yasak dünyanın bilimcileri!

Mülteciliğini anlatırken Hasan, dirseklerini masaya dayamış, yumruğunu o ağır başına destek yapmıştı.
Hala sallanıyordu oturduğu yerde.
‘Kaç gün sürdü yolculuk’ diye sordum.
Dedi ‘hatırlamıyorum, kaç kez kızıllaştı tan.’
Belki on, belki….
Kapıları zorladı, ev istedi, yiyecek istedi, çöpe dadandı.
Geri dönüşüm işçisiydi.
Şehrin aldatıcı ışıkları yandığında, sırtladığı çuvalıyla
Egzotik Afrika heykellerinin ve maskelerin sergilendiği müzenin önünden geçiyordu o sırada…
Müzenin adı Ganimet’ti.

Arif Murat Gür
13 Haziran 2011

Ali yıllar önce Ankara da çok katlı binaların olduğu bir sitede dış cephe boyacısı olarak çalışmış. Ali kurdukları iskeleye tırmanmayı, iskele üzerindeki tahtada yürümeyi, güneşli ve temiz bir havada boya yapma işini sevmiş.

Çok sıcak bir işgünüydü. Hafif bir rüzgar esiyordu. Ufuktan belli belirsiz bir helikopterin silüetini gördü Ali. Silüet yaklaştıkça belirginleşmeye başlamıştı. Helikopter binanın tam üstüne geldiğinde pervanenin sesi Alinin kulaklarını sağır edecek kadar yükselmişti. Sanki tüm ülkede tek duyulan ses helikopterin pervanesinin sesiydi.

Helicopter binanın tam tepesine geldiğinde sanki hareket etmiyor alinin tepesinde durmuş dönüyordu. Ali kafasını kaldırıp helikoptere baktı. Helikopterde bir köpekbalığının gözleriyle aliye bakıyordu. İnsanın kanını donduran, cansız bir köpekbalığının gözleri… O anda Ali çalıştığı dar tahtanın üzerinden aşağıya ilk kez baktı. Ne kadar yüksekte olduğunu daha önce hiç farketmemişti. Başı dönmeye başladı ve dizlerinin bağı çözülmüştü. O şokla hareket edemedi ve donup kaldı. Kullandığı fırça elinden kaydı. Fırça yavaş yavaş aşağıya iniyordu. Ali aşağıda çalışanları uyarmak istedi ama sesi çıkmıyordu. Boya fırçası sesinden önce aşağıya ineceğini düşündü ve bağırmadı.

Şans eseri iki işçinin önüne düşen fırça gürültülü bir çarpma sesiyle paramparça oldu. Ali tahtanın sonuna kadar milim hareket ederek iskeleye uzandı ve yavaş yavaş iskeleden aşağıya inmeyi başardı.

Ali dış cephe boya işini bir daha yapamadı. Birçok farklı işi denedikten sonra çöpe düştü. Yıllarca çöple hemhal olduktan sonra çöpteki yaşam üzerine gözlemleriyle yazılar yazmaya başladı. Ali sözünü şöyle bitirdi. Çöp toplarken eldiven takdığımda o helikopterin köpekbalığına benzeyen gözlerini görüyorum ve çöpte çalıştığımı hatırlıyorum. Toplumun önyargılarıyla başedebilmem için çöp topladığımı unutmam lazım. Tıpkı o helikopteri görmeden önce yüksek binalarda çalıştığımı unuttuğum gibi.